Ένα νέο πολυδιάστατο φεστιβάλ έκανε την εμφάνισή του στην Κύμη της Εύβοιας, γενέτειρα του μεγάλου ανθρωπιστή και κορυφαίου επιστήμονα Γεώργιου Παπανικολάου, για να τιμήσει τη μνήμη του ανθρώπου που το ερευνητικό του έργο του θωράκισε καταλυτικά τη ζωή των γυναικών απέναντι στον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου στον τράχηλο. Το ΠΑΔΑ προσέφερε την αιγίδα και τη στήριξή του από κοινου με τον Δήμο Κύμης-Αλιβερίου, το Υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με τους πολιτιστικούς συλλόγους Καλημεριάνων και Ενορίας.
Κινητήριος μοχλός του Φεστιβάλ ήταν οι τις αξίες των παραστατικών τεχνών και η έννοια της θεραπείας μέσω της τέχνης. Όπως τόνισε, ο κ. Ιωσήφ Βιβιλάκης, Υπεύθυνος Επικοινωνίας του φεστιβάλ, η τέχνη αποτελεί την κινητήρια δύναμη αλλαγής αλλά και το μέσο που μπορεί να συμβάλλει στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση, την αλληλεγγύη, τον αναστοχασμό, τη σύνδεση με τον άλλο και το περιβάλλον, στην επούλωση των ψυχικών τραυμάτων και γενικότερα στη θεραπευτική πρακτική σε καιρούς δυστοπίας. Το φεστιβάλ με τις θεματικές του ενότητες προσέφερε στους συμμετέχοντες την ευκαιρία μιας συλλογικής μοναδικής εμπειρίας με βιωματικά εργαστήρια, συναυλίες, παραστάσεις και ομιλίες.
Ανάμεσα στους ομιλητές που συνεπήραν το κοινό ήταν και ο Αντιπρύτανης Διεθνών Σχέσεων και Εξωστρέφειας του ΠΑΔΑ, Καθηγητής Θεόδωρος Ξάνθος ο οποίος μίλησε για τη Νόσο και τον Θεραπευτή στην αρχαία Τραγωδία, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι «Η Ιατρική έχει ενταχθεί τόσο σε επίπεδο ορολογίας, όσο και επίπεδο μεταφορών στην Τραγωδία, εξαιτίας της μοναδικής της φύσης. Η Ιατρική τέχνη θέτει τους ανθρώπους σε ένα τρίγωνο, που αναπτύσσεται μεταξύ του Ιατρού, του ασθενή και της νόσου. Ο Ιατρός διαφέρει σημαντικά από τους υπόλοιπους τεχνίτες της εποχής, γιατί δεν είναι μόνος του στην άσκηση της τέχνης του. Ο ασθενής αλληλοεπιδρά και η ασθένεια εξελίσσεται. Επομένως ο Ιατρός βρίσκεται μόνιμα σε μια προσπάθεια διατήρησης της υγείας του ασθενή ή της επιδιόρθωσης των όσων κακών επιφέρει η νόσος στο ανθρώπινο σώμα. Και η ίδια η ασθένεια όμως, ανεξάρτητα από την αιτιολογία της, γίνεται μέρος του σώματος, και ο Ιατρός θα πρέπει να βοηθήσει στην αποβολή της από το σώμα…
Αλλά τόσο η Τραγωδία, όσο και η Ιατρική έχουν να αφηγηθούν ιστορίες. Ο συγγραφέας Ιατρός προσπαθεί να εντάξει τον ασθενή, που υποφέρει, σε μια λογική συστήματος που περιλαμβάνει το αίτιο, την ασθένεια και τη θεραπεία. Ο συγγραφέας Ιατρός αφηγείται ως ένας χαρακτήρας τα δεινά του ασθενή του μέσα από το σύστημα λογικής που έχει δημιουργήσει. Ο Τραγικός Ποιητής πάλι διηγείται μια ιστορία ανθρώπινου πόνου, ενταγμένη στο δικό του πλαίσιο. Αλλά στην Τραγωδία, τα δεινά δεν έχουν προβλέψιμο τέλος, και ούτε στη Τραγωδία περιγράφεται κάποιος ανθρώπινος χαρακτήρας που να μπορεί να οδηγήσει την ιστορία σε ευχάριστο τέλος. Οι άνθρωποι στην τραγική ποίηση είναι αδύναμοι και δεν μπορούν να καθορίσουν τη μοίρα τους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους…Η γραφή των Ιατρών της Συλλογής και εκείνη των Τραγικών ποιητών μάς παρουσιάζουν τις αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι ορθολογιστές Ιατροί, που αντιμετώπιζαν τον θάνατο, τη νόσο και τον πόνο καθημερινά, άρθρωναν έναν πολύ αισιόδοξο λόγο για την ανεύρεση θεραπειών και προφανώς υπερεκτιμούσαν τις δυνατότητες τους. Αλλά τόσο η Τραγωδία όσο και η Ιπποκρατική Ιατρική αλληλοεπίδρασαν για να μας κληροδοτήσουν ένα τεράστιο σώμα πηγών, που ακόμα και σήμερα έχουν πολλά να μας διδάξουν».
Για περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ επισκεφθείτε το σχετικό σύνδεσμο https://technis-iamata.org/.
Μπορείτε, επίσης, να διαβάσετε ολόκληρη την ομιλία του κ. Ξάνθου εδώ.
